Uitzicht

Uitzicht  - Saskia Kruize

De afgelopen dagen staat Romeo met zijn voorpoten tegen de vensterbank. Hij kijkt naar de straat. Er komen auto's, fietsers, wandelaars en honden voorbij. Alles wat beweegt is leuk. Aan de tuinkant lukt hem dit niet. Daar staan een bureau en een salontafel in de weg. Vanaf de bank zie je slechts een stukje van de tuin en dan ook nog alleen als je je in een iets hogere positie bevindt dan wanneer je ligt. Die positie vond Romeo op de rug van Régis!

Er is van alles te zien. Dwarrelende blaadjes in de wind, vliegende duiven en poezen die af en aan lopen door het kattenluikje. Zonder verwachtingen doet Romeo precies waar hij zin in heeft. Soms levert het iets lekkers op  en soms niets. In elf weken tijd heeft Romeo al veel geleerd door dingen uit te proberen. Zo hoort het ook. Het eerste jaar in het leven van een hond legt de basis voor de rest. Alles wat hij nu leert, blijft hij doen. Het is een heldere lijn der verwachting.

Hoe zit dat in mijn leven? Spelen verwachtingen een rol in mijn schrijverschap? Ik zit ook in mijn eerste jaar, sinds mei 2014 werk ik aan mijn roman Stille taal. Verloopt mijn leerproces net als dat van mijn pup? Legt wat ik nu leer de basis voor het vervolg van mijn schrijversleven? Romeo is in mijn goede, ervaren handen en dat ben ik zelf ook, bij Magonia van Lex en Arthur. Ook ik weet nog niet wat mijn gedrag (het schrijven) zal opleveren. Dat weet niemand die een boek schrijft. Er ontstaan na je debuut misschien verwachtingen over een vervolg, maar zelfs ervaren schrijvers kunnen de toekomst van hun boeken niet voorspellen. Het is de knagende onzekerheid van iedere kunstenaar. Je schrijft omdat dat bij je past maar je hebt geen flauw idee waar het toe leidt. Gelukkig leer je  ondertussen veel; over het werk, over jezelf en alleen zijn, over wat wel en niet werkt in een tekst.

Romeo leert mij inzien dat het niet uitmaakt. Het is prima om je zonder grote verwachtingen te verwonderen over het uitzicht op de tuin of over het ontstaan van inzichten doordat je nieuwe verbanden legt via de verhalen van personages in een roman. Vertrouwen krijgen is waar het om draait en dat kun je leren. Het kost alleen toewijding en vooral tijd. Ik vertrouw erop dat mijn intuïtie me niet in steek laat, dat heeft hij namelijk nog nooit gedaan. Diep van binnen weten mensen – en honden -  wat werkt. Dingen doen die iets prettigs opleveren, dáár draait het om.

Tijd

Tijd - Saskia Kruize

Wind waait om het huis, regen klettert tegen de ramen. Het is half zeven 's ochtends en nog donker buiten. Een herfstachtige winterdag in januari. Ik zit met een kop koffie op de bank in de kamer, Régis ligt naast me te slapen. Romeo kijkt aan mijn voeten op het kleed om zich heen. De minste of geringste beweging in huis daagt hem uit tot reageren. Mijn pen bijvoorbeeld, die over het papier beweegt, trekt zijn aandacht. Ik glimlach. Hij kijkt constant met verbazing naar de wereld. Benadert zonder angst en met een open mind nieuwe dingen. Hierdoor leert hij snel wat prettig is en wat niet. Dit is precies de levenshouding waar bewustzijnsgoeroes over prediken tijdens dure cursussen. Mijn pup leert mij de wereld bekijken door ogen die zich overal over verwonderen.

In de woonkamer heerst rust. Op de achtergrond snort de koelkast, snurkt Régis zachtjes en spinnen de poezen op de vensterbanken. Verder is er geen geluid. Ik zie een slagveld onder de keukentafel, Romeo's prestatie de hele nacht door te hebben geslapen hebben we uitvoerig gevierd. Sporen van dat feestje zijn zichtbaar. Er liggen knuffels, flostouwen, half afgekloven kluifjes, een verdwaalde fleecedeken uit zijn bench, rubberen botten en de oude mand van U.W.O. waar hij mee speelt. Hij duikt erin als een kind dat net in het diepe heeft leren zwemmen, kijkt daarna triomfantelijk over de rand of iemand het gezien heeft. Op dit moment niet, hij legt zijn kopje op mijn blote enkel, zacht, warm en vol vertrouwen. We leren elkaar kennen, hij is er pas twee weken. We hebben nog alle tijd voor andere feestjes.

Regelmatig denk ik na over het begrip tijd, voor het gebruik ervan in mijn roman, maar ook hoe alles in de natuur vanzelfsprekend weet hoeveel tijd het nodig heeft. Waarom een sneeuwklokje in januari opkomt en niet in september. Waarom heb ikzelf altijd haast, kom ik gemiddeld een kwartier te vroeg op afspraken en vergeet ik vaak in het heden te leven? Altijd maar in mijn hoofd bezig met gisteren of morgen. Wil ik mijn leven zo snel geleefd hebben? Nee. Ik wil het juist vasthouden, er volop van genieten. Het houdt me bezig... Want waarom moeten de woorden in mijn roman soms eerst weken sudderen voordat ze op de juiste plek in het verhaal vallen? Waarom zie ik niet meteen welk woord in welke zin klopt of welk hoofdstuk ik beter weg kan halen. Waarin zit precies de verandering van dat eerste en het latere moment waarop ik dezelfde woorden zie? Het heeft alles met tijd te maken, hij doet zijn werk. De tekst is hetzelfde en toch zit er blijkbaar een verschil in hoe ik hem interpreteer op verschillende momenten. Ik kom er niet uit door na te denken. Ik moet de tijd nemen voor het schrijven, dat is alles. Afgelopen jaar heb ik al doende geleerd dat hierdoor de kwaliteit van mijn tekst toeneemt. Groeien als schrijfster is blijven creëren vanuit mijn intuïtie, zoals het sneeuwklokje dat ook doet vanuit haar natuur maar ik geef het proces daarna de tijd en redigeer de tekst nog vele malen.

Romeo is in slaap gesukkeld. Een week geleden duurde het bijna de hele ochtend voordat hij moe genoeg was om na het ontbijt in de bench weer even te gaan en te wachten tot ik gedoucht had. Vandaag is het ongeveer een half uur. We leren het wel, elkaar de tijd geven om te groeien.