Wind - Saskia Kruize
Tijdgebrek voelt als tegenwind. In
mijn agenda lijkt er tijd genoeg, in de praktijk is dat niet het geval. Schrijven,
de honden, bijlessen, afspraken en dagelijkse dingen spelen hun rol in mijn tijdsbeleving.
Ik schreef er laatst het volgende over: Alles
raast voorbij; uren razen de dagen voorbij, de dagen de weken, de weken de
maanden en zo vliegt er 'zomaar' een jaar uit de agenda van mijn leven (...). Dat
is niet waar, maar zo voelde het op dat moment wel. Time flies?
In 2013 beschreef ik het plezier van
tijdloosheid voor Wassily's Frisbee[1].
Het houdt me bezig. Ik schreef toen hoe tijdloos het leven kan voelen 'op momenten
van ultieme overeenstemming tussen wat ik doe en mezelf' en dat de drang om veel alleen
te zijn en eigen tijd te scheppen uiteindelijk alleen maar voortkomt uit 'liefde
voor het leven en levenslust'. Op tijd je ziel luchten en ruimte creëren
om - op wat voor manier dan ook - jezelf te voelen in overeenstemming met de
bedoeling van het leven, zijn voorwaarden om gezond te blijven. En zonde van de
tijd om het niet te doen!
Het boek Kairos[2]
gaat over Kairos 'de god van het geschikte moment' die naast Chronos bestaat - onze
welbekende chronologische tijd - en die 'al die bevlogen momenten van
schoonheid, inzicht en daadkracht vertegenwoordigt die het leven bijzonder
maken.' Toen ik vorige zomer Kairos voor het eerst las, verlangde ik naar
verandering. Ik maakte meer ruimte voor het schrijven én ging op zoek naar een
nieuw hondje. Nu pak ik het boek opnieuw als de tijd in mijn leven vervlogen
lijkt.
In mijn eerste blog over Romeo schreef
ik 'Een nieuwe tijd breekt aan'. Zo leek het, zo was het en zo ís het. We
zitten er midden in, Régis, Romeo en ik. Frisse wind blijft waaien door
Pays-Sas. Hij heeft zelfs de keukentafel een nieuwe plek bezorgd, aan de
(rustiger) tuinkant van mijn woonkamer. En de honden? Zij luisteren braaf naar
de wind, uit welke richting hij ook waait. (Zie foto)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten