Godin
Sinds ik schrijf val ik van de
ene verbazing in de andere. Overal duiken toevalligheden op die naadloos in Stille taal passen. Echt overal. Op de
markt, in het bos, zelfs gewoon op straat hoor of zie ik dingen die een rol in
mijn boek spelen. Momenten waarop ik besef een dubbelleven te leiden. Zelfs onschuldig
in de tuin zitten is niet veilig, bleek gisteren toen ik zat te lezen in Ruw van Marie Kessels - een mooi verhaal
over iemand die blind raakt en daarmee leert leven - en de lentezon brandde
lekker. Achter mijn huis voetbalden een paar jongetjes. Ze kregen ruzie om de
bal. Een jongetje schreeuwde: 'Neehee! Ik wil niet dat dat jij die corner neemt,
trouwens, het is jouw bal helemaal niet.' Logica van een kind. Een ander
jongetje antwoordde twijfelachtig: 'Jouw bal anders ook niet hoor.' Hierop zette
het eerste jongetje het op een krijsen: 'Wellus!' Ik heb hem zelf voor mijn
verjaardag gehad.' Maar zijn vriendje besliste: 'Dan heb je er toch niet voor
betaald? Dus is hij niet van jou!'
Laat ik nu net bezig zijn met nadenken
over een boedelverdeling na een scheiding! Cd van jou, cd van mij. Bezig met
vragen als: Hoe schep je ruimte tussen wat je schrijft en wat een lezer leest?
Dan bedoel ik ruimte waarin de lezer in zijn hoofd aan het werk gaat, net zoals
de neuzen van Romeo en Régis als ik ze hersenwerk laat doen (zie foto 1).
Filmmaker Krzysztof Kieslowski
was hier een meester in. Hij kan details uitvergroten die daardoor verhalen vertellen.
Bijvoorbeeld de beroemde scène van het suikerklontje in Trois couleurs Blue dat zich traag volzuigt tussen de vingers van
Juliette Binoche om verzadigd in haar koffie te vallen. In een interview vertelde
Kieslowski dat er kilo's suikerklontjes doorheen gingen voor ze het juiste
klontje vonden dat precies 5 seconden (geloof ik) nodig had want langer zou de
kijker het niet willen zien. Over inlevingsvermogen gesproken! Kieslowski is een
god en goden als hij zijn in staat een eigen wereld te creëren die anderen inspireren.
Een ander voorbeeld van
toevalligheden overkwam me opnieuw dicht bij huis. Tijdens een bezoek aan het schildersatelier
van Vincent Geels tijdens ‘Kunstroute Lochem’ liep ik nietsvermoedend met Romeo
(goed voor onze socialisatie!) langs haar prachtige werken tot ik een portret zag
dat rechtstreeks uit Stille taal leek
te zijn gekomen. Geschokt probeerde ik haar uit te leggen wat ik zag. De
lieverd trok het resoluut van de muur en zei:
'Dan is het vanaf nu voor jou.
Het heet Godin.'
Het schilderij hangt prominent
boven de keukentafel waar ik het in dankbaarheid bewonder en ik vraag me af:
Hoeveel levens kan een mens eigenlijk leiden?