zaterdag 21 mei 2016

Le plat du jour

Wie Franse dorpjes kent, herkent onmiddellijk het geluid van zwaluwen die hun nestjes bouwen boven de luiken en onder de dakgoten van oude huizen. Ze vliegen dartelend door de lucht als het mooi weer is maar bij bewolking vliegen ze laag: regen op komst. Zouden ze liever altijd hoog vliegen? Of kost ze dat net als bij ons meer energie en lukt dat eenvoudigweg niet, om boven zichzelf uit te stijgen of altijd op de toppen van hun kunnen te functioneren?

  De vergelijking gaat scheef op vele punten, natuurlijk. En het is ook maar een gedachte die gisteravond tijdens de schemering door mijn hoofd schoot. Want dat doen gedachten, door je hoofd schieten en het is het beste er niet te veel naar te luisteren. Zo onzichtbaar mogelijk op het balkon zitten en naar de lucht en de vogels staren geeft rust en al die gedachten? Ach, ze horen erbij en zijn onontbeerlijk om romans en blogs te schrijven...

  Liever richt ik me op het gevoel niet helemaal alleen aan te hoeven schuiven aan het diner dat me door de chirurg in het ziekenhuis in Chalon-sur-Saône na alle onderzoeken van de afgelopen week voorgeschoteld is: L'entrée is een ziekenhuisopname op de dag ik precies een maand in Frankrijk ben (ja, bizar!), gegarneerd met narcose (nieuw voor mij) en een kleine operatie o.a. ter voorbereiding op de chemotherapie. Le plat principal: een half jaar chemotherapie geflambeerd met bestraling en als klap op de vuurpijl een (hopelijk) borstsparende operatie. Le dessert bestaat uit een jarenlange hormoonbehandeling om lang van na te genieten. Geen diner om van te watertanden.

Romeo en Régis in de prachtige salon van de Franse Pastorie.  

  Het is lastig om als ziek te worden bestempeld maar dat impliceert niet dat ik ervoor kies daaronder te lijden. Integendeel. Ik pik het ook niet als mensen medelijden met mij hebben, daarvan gaan mijn haren (nu ik ze nog heb!) recht omhoog staan. Wil je iets voor me doen?  Leef dan in stilte mee, ik wéét het wel, dat er veel mensen zijn die aan me denken en ik geloof stellig in de stille kracht die dat voortbrengt. In de positieve energie die voortvloeit uit medeleven, ook al is het op afstand. Dat is wat ik antwoord als je me vraagt wat je voor me kan doen.  

  Ik begrijp heus ieders schrik die deze harde feiten met zich meebrengt. Wat ik na dit soort nieuws zelf nodig heb is in eerste instantie ruimte: het bos en de bomen, de hondjes en wat tijd om te verwerken. In tweede instantie deel ik het graag met wie het wil weten... Maar ik begrijp het ook dat er mensen zijn die daar niet open voor staan, omdat ze het zelf meegemaakt hebben en net uit die nare periode zijn, of gewoon, omdat ze zich liever richten op leuke dingen. Groot gelijk! Je kwetst me er niet mee, ik zou in jouw schoenen misschien hetzelfde reageren.


  Dus! De menukaart van mijn nieuwe Franse keuken heb ik gekregen. Of het me smaakt? Ik denk het niet maar wat ik daarmee doe heb ik in eigen hand. Het peper- en zoutstel staat op tafel, ik hoef alleen mijn servet en mijn bestek nog maar te pakken en de jongens een héle dikke knuffel te geven.


2 opmerkingen:

  1. Meeleven zullen we zeker bij deze zware kost meis. Ik zie het bos, de bomen, je hondjes en het support van alle lieve mensen om je heen, als een goede wijn die je in overvloed moet drinken om deze maaltijd te verteren xx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is lief gezegd, ik moet maar dronken worden dus... bedankt!!

    BeantwoordenVerwijderen