Daar kan ik inkomen, ik krijg ook weleens verzoeken voor klusjes op het gebied van Franse taal of tekstschrijven waarbij ik hetzelfde ervaar. Dat is geen kwestie van onwil maar ook geen intuïtief 'ja' gevoel wat nodig is om te genieten van wat je doet. Maar nu?
Ik zou dóór moeten gaan met het opsturen van mijn manuscript naar andere uitgeverijen waar nieuwe mensen werken die mij niet persoonlijk kennen en mijn manuscript als een van de vele zien. Heeft dat zin? Niet geschoten is altijd mis, zeggen mensen om me heen. I know. Ik heb zelf geen enkele schroom om mijn creatieve uitspattingen de wereld in te zetten. Over het algemeen krijg ik aangename reacties op mijn foto's, gedichten of schilderijen wat meestal voedend werkt. Het is heerlijk om daar niemand bij nodig te hebben en het zelf in de hand houden. Te doen wat ik wil.
Er zijn nog veel uitgeverijen die geen weet hebben van Stille taal. Waar het misschien wél prima in het fonds past en waarvan de uitgever wél zin krijgt er samen van mij iets nog mooiers van te maken. Ik bezit niet de kennis van het vormgeven van een boek, ik ken ook niemand in uitgeefwereld behalve een handjevol schrijvers die ik bezocht heb bij lezingen en die zich vooral niet richten op mij als zoekend debutant maar op hun eigen literaire werk. Ondanks de geijkte verhalen dat sommige auteurs jaren hebben moeten doorzetten om hun boek onder de aandacht van een uitgever te krijgen, heb ik van de meesten die ik ontmoet heb, toch te horen gekregen dat zij of meteen dezelfde dag gebeld werden of via via toegang hadden tot een uitgeverij waardoor hun roman in no time op hun bureau lag...
Ik heb het roer omgegooid door van Nederland naar Frankrijk te vertrekken. Het was niet zo'n grote uitdaging als de meeste mensen denken. Ik kom al twaalf jaar in de Morvan, ben altijd op het heerlijke kampeerplekje bij Trudie en Ruud op les Grands Champs in La Chapelle sous Uchon blijven hangen in plaats van verder af te zakken naar de bergen in het Zuiden. Hier in dit gebied is de rust en de stilte die ik nodig heb om goed te functioneren en me thuis te voelen. Mijn grootste uitdaging is om me niet uit het veld te laten slaan door de afwijzingen en mezelf en Stille taal daardoor naar beneden te halen. Het zijn een paar uitgevers die het niet zien zitten er meer uit te halen, dat betekent niet dat het niet de moeite waard is. Ik weet het.
Blijven geloven in je dromen is soms volhardend zijn en ondanks alles blijven staan voor wat je wilt. Ik heb Stille taal met liefde geschreven en er elke dag aan gewerkt, een roman ontstaat echt niet zomaar. Ik heb ontdekt dat dat is wat ik het liefste doe, dat wist ik al maar het is bevestigd. Ik weet dat ik dat gegeven op zich meer zou moeten waarderen dan of mijn boeken wel of niet uitgegeven worden. De weg is belangrijker dan het doel. Maar als dat echt zo zou zijn dan zou ik het toch alleen voor mezelf hebben geschreven? Net zoals al die honderden dagboeken die tijdens de verhuizing iedereen bijna een hernia opleverden. Die heb ik voor mezelf geschreven maar vanaf het moment dat ik met Lex als leraar in zee ging, wist ik dat Stille taal geschreven werd om door anderen gelezen te worden. Dat dat een doel is dat ik wil bereiken.
Mijn literaire debuut heeft blijkbaar meer tijd nodig dan ik dacht. Terwijl ik dit schrijf aan de keukentafel van de Franse pastorie, bloeien buiten de fruitbomen van de boomgaard achter het huis. Daarachter bevindt zich het dal dat je nu nog een beetje kunt zien omdat de bomen nog niet vol in blad staan. De gespierde Charolais koeien grazen er luidruchtig en af en toe plast of poept er een wat Romeo nieuwsgierig kwispelend over het muurtje doet kijken. Aan de overkant van het dal is de begraafplaats met een van de weggetjes het grote bos in. Verder kun je niet kijken. We moeten er maar op vertrouwen dat de wereld achter de dingen voor ons zorgt en maakt dat onze dromen uitkomen... Verrek, laat dat nu precies de kracht van Stille taal zijn!
