donderdag 12 januari 2017

Uitbuiken

Dat was het dan Madame Kruuuiiize, uw Plat du jour van begin mei. Lege borden in de afwasmachine, in de eetkamer ruikt het nog naar bestraalde huid en er schijnt licht: de kaarsen zijn niet geheel opgebrand. Op het aanrecht staat een restje in een Tupperwarebakje af te koelen. Buiten stroomt de regen van het afdak boven mijn terras, code orange vanavond in alle vier de departementen van Bourgogne. Het kan mij niet schelen, hier is een zware storm voorbij en de luwte die lang naar mij lonkte, nabij.

Een zwangerschap lang heeft de behandeling bij elkaar geduurd. Maanden van onderzoeken en scans naar de eerste operatie waarbij klieren weggehaald zijn en het implantaat voor de chemotherapie geplaatst is, zes chemokuren, een tweede operatie voor het verwijderen van de twee tumoren en nog wat extra klieren en morgen krijg ik de drieëndertigste en laatste bestraling. Met de hormoontherapie ben ik deze week vast begonnen, in de overgang was ik door de chemotherapie toch al.

Dus hier zit ik dan, wat vervreemd voor me uit te staren aan deze Franse keukentafel, ingetogen en uitgelaten tegelijk. Er is zoveel: een nieuw land, een nieuw huis, mijn ouders in de buurt, oude en nieuwe vrienden en vriendinnen hier en via Skype, onder en naast me op het kleed die twee geweldige snurkende honden, twee lieve kroelpoezen doen hun tukje op de bank, achter het huis staan de dwerggeitjes droog onder hun afdak, er zijn kippen op komst, in de vijver onder het ijs zwemmen vissen waar ik voor zorg en het belangrijkste er ligt weer een half leven voor me Een half leven!

De eerste tijd krijg ik om de drie maanden een consult met afwisselend de radiotherapeute, de oncoloog en natuurlijk de leukste chirurg van Frankrijk, na een jaar nieuwe echos en scans maar daarnaast is er die prachtige nieuwe zee van tijd die ik herken van voor ik ziek werd, al die leefruimte waar ik weer iets moois van mag maken! Het idee duizelt me en ik weet werkelijk niet waar ik moet beginnen. Ik voel me als gedeukt metaal van een auto na een flinke botsing maar ik ben ook de monteur die bepaalt hoeveel stoelen er terug in komen, in welke richting het stuur komt te staan en welke kleur verf op de buitenkant. Daarnaast ben ik (voor de verandering!) ook nog de chauffeur die erin gaat rijden. Een hele klus voor iemand die niet zo technisch is en erg onzeker geworden

Ik schreef het al in mijn vorige blog: er is een doel bereikt maar waar ben ik zelf gebleven? Mijn leven is me uit handen genomen waardoor ik niet meer weet hoe ik er zelf iets van moet maken. Hoe deed ik de dingen ook alweer voor ik kanker kreeg? En waar laat ik al die bijzondere ervaringen, de nieuwe verdieping en al die prachtige intensieve momenten die ik doorvoeld en beleefd heb?

Ik weet het al. Ik begin - na natuurlijk de nodige feestelijkheden dit weekend - met wat voelt als mijn hoogste prioriteit: La vie en rose, mijn tweede roman die te veel vertraging opgelopen heeft. In mijn hoofd is er in het verhaal een hoop veranderd, het perspectief en de verhaallijnen lopen anders dan eerst en het einde is niet langer meer het einde maar een nieuw begin ergens halverwege. Ja zo wil ik met het servet mijn mond afvegen en lekker uitbuiken na al dit tafelen. Als ik nu nog een ding mag belichten dan is het wel dat de schrijfster in mij er altijd bij is gebleven, zelfs op momenten dat ik zelf nergens meer was. En dat is misschien wel de mooiste persoonlijke zegening die ik kan tellen.

Moge het u allen wel bekomen.  


3 opmerkingen:

  1. Dat verdien je: alle kracht en inspiratie om verder te werken aan "La vie en rose"...!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik lees nog meer innerlijke rijkdom in een mooi geschreven blog

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach Meis, onzeker? Als je zo ver wel hebt gekund waarom zou je dan het vervolg niet ook overtuigend en intens genoeglijk uit- en vol-levend kunnen? He lekker, nu voluit genieten. En wat je hier schrijft past toch IN la Vie en Rose?....

    BeantwoordenVerwijderen