“Er was me iets overkomen en het was,
ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar het was of ik bevroor. Nu wil ik
ontdooid worden.”
Uit: Alles heeft een reden, Mira
Kirshenbaum
Wie
weet waar het evenwicht is tussen doen wat je wilt en doen wat je kunt? Ik ben
nu ruim een maand klaar met de laatste bestralingen en in de ruimte die
ontstaat borrelen nieuwe ideeën op uit de bron die een tijdje
opgedroogd leek, stilgelegd door de harde realiteit van de behandeling.
Toekomstplannen lonken! Ik ben een dromer en laat me graag verleiden, misleiden
en er zelfs door in de val lokken en dat is wat er de laatste tijd gebeurt.
Keer op keer. Mensen die me iets beter kennen zien het aan maar zeggen niets. Ik
ben degene die zich moet herpakken na zo’n heerlijke fase van plannenmakerij maar
ik voel het wel, hun wijselijk zwijgen. En ik hoor van binnen ook heus wel de
twijfel, die stem in mijn hoofd die vraagt ‘zou je dat nu wel doen?’
Ik
ben een doener, geen denker. Een dromer en een doener. Pas als ik iets doe dan
kom ik erachter of iets werkt of niet. Er zijn veel denkers om me heen die
liever wikken en wegen en dan op hetzelfde uitkomen maar het proces is anders. Ik
was lang geleden met een goede vriendin in Frankrijk op vakantie. We zaten
samen met mijn honden in het huisje van haar ouders en we zouden gaan wandelen.
De kaart van de omgeving lag voor ons. Ik had mijn jas en schoenen al aan en
stond te wachten maar zij liep eerst alle mogelijke routes op de kaart af, dan
zei ze dingen als ‘we kunnen zo en zo gaan, dan…’ of ‘als we nu hier daarheen gaan
en daarna…’
Honden
zijn net als ik. Als ik het woord ‘spelen’ gebruik of ‘oma komt zo’ of ‘eten’ dan verwachten ze dat het à la minute gebeurt. Zij leven
niet in de toekomst of verleden. Ik ben diep van binnen ook een hond als ik me niet
laat verleiden door mooie plannen en ideeën. Om te herstellen van de
behandeling laat ik mezelf maar eens een
tijdje los rond lopen, vrij snuffelen in mijn nieuwe leefomgeving. Aftasten wat ik kan want ik weet het niet meer.
Over
twee weken komt Juliette bij ons wonen, kleine lieve Juliette die eigenlijk Nati the Hope heet want ze heeft een stamboom. Onze ontmoeting
vorig weekend leidde zelfs bij de fokster tot tranen, het was een wonder hoe dit
hondje van vijf weken op mij reageerde en ik op haar. Een verborgen schoonheid
in het nestje, stil en onopvallend vergeleken met haar brutalere
broertjes en zusjes. Ik zag haar bij binnenkomst meteen en verder alleen maar haar. Toen ik haar aandacht
vroeg waggelde ze naar mijn uitgestoken hand. Ik smolt en wist dat het goed
was.
Als iets in het leven mij
ontdooit en dichter bij mijn gevoel brengt, dan is het dit kleine puppy. Dus dan weten jullie het: ik ga voorlopig een hondenleven leiden. In alle rust en zonder iets met al die ontkiemende ideeën te doen die op blijven
komen. Een helse taak en dan is het nog niet eens écht lente!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten