zondag 19 februari 2017

Hondenleven





Er was me iets overkomen en het was, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar het was of ik bevroor. Nu wil ik ontdooid worden.

Uit: Alles heeft een reden, Mira Kirshenbaum



Wie weet waar het evenwicht is tussen doen wat je wilt en doen wat je kunt? Ik ben nu ruim een maand klaar met de laatste bestralingen en in de ruimte die ontstaat borrelen nieuwe ideeën op uit de bron die een tijdje opgedroogd leek, stilgelegd door de harde realiteit van de behandeling. Toekomstplannen lonken! Ik ben een dromer en laat me graag verleiden, misleiden en er zelfs door in de val lokken en dat is wat er de laatste tijd gebeurt. Keer op keer. Mensen die me iets beter kennen zien het aan maar zeggen niets. Ik ben degene die zich moet herpakken na zon heerlijke fase van plannenmakerij maar ik voel het wel, hun wijselijk zwijgen. En ik hoor van binnen ook heus wel de twijfel, die stem in mijn hoofd die vraagt zou je dat nu wel doen?



Ik ben een doener, geen denker. Een dromer en een doener. Pas als ik iets doe dan kom ik erachter of iets werkt of niet. Er zijn veel denkers om me heen die liever wikken en wegen en dan op hetzelfde uitkomen maar het proces is anders. Ik was lang geleden met een goede vriendin in Frankrijk op vakantie. We zaten samen met mijn honden in het huisje van haar ouders en we zouden gaan wandelen. De kaart van de omgeving lag voor ons. Ik had mijn jas en schoenen al aan en stond te wachten maar zij liep eerst alle mogelijke routes op de kaart af, dan zei ze dingen als we kunnen zo en zo gaan, dan…’ of als we nu hier daarheen gaan en daarna…’
Honden zijn net als ik. Als ik het woord spelen gebruik of oma komt zo of eten dan verwachten ze dat het à la minute gebeurt. Zij leven niet in de toekomst of verleden. Ik ben diep van binnen ook een hond als ik me niet laat verleiden door mooie plannen en ideeën. Om te herstellen van de behandeling laat ik mezelf maar eens een tijdje los rond lopen, vrij snuffelen in mijn nieuwe leefomgeving. Aftasten wat ik kan want ik weet het niet meer.




Over twee weken komt Juliette bij ons wonen, kleine lieve Juliette die eigenlijk Nati the Hope heet want ze heeft een stamboom. Onze ontmoeting vorig weekend leidde zelfs bij de fokster tot tranen, het was een wonder hoe dit hondje van vijf weken op mij reageerde en ik op haar. Een verborgen schoonheid in het nestje, stil en onopvallend vergeleken met haar brutalere broertjes en zusjes. Ik zag haar bij binnenkomst meteen en verder alleen maar haar. Toen ik haar aandacht vroeg waggelde ze naar mijn uitgestoken hand. Ik smolt en wist dat het goed was.

Als iets in het leven mij ontdooit en dichter bij mijn gevoel brengt, dan is het dit kleine puppy. Dus dan weten jullie het: ik ga voorlopig een hondenleven leiden. In alle rust en zonder iets met al die ontkiemende ideeën te doen die op blijven komen. Een helse taak en dan is het nog niet eens écht lente! 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten