vrijdag 28 april 2017

Leven tussen angst en dromen

Papi Régis houdt een oogje in het zeil.


Je denkt dat je na een behandeling gewoon opnieuw kunt beginnen. Terug bij wie je was en verdergaan met waar je mee bezig bent of wat je van plan was. Dat zegt iedereen... Je kijkt er naar uit en viert feest dat je nergens meer aan vast zit, geen chemo, geen operaties in het verschiet, geen dagelijkse bestralingen enz. Ik heb dat vaker dan gemiddeld gedacht in mijn leven. Goede tijden braken altijd weer aan, dan klopten de dingen en waren er geen obstakels, mitsen en maren meer om veel geluksmomenten te ervaren. Dan klopte de tijd met mij en ik klopte met de tijd en ging het allemaal lekker. Dromen is een vorm van naïviteit maar wat wil ik dat graag terug! De werkelijkheid is anders.

Met mijn nieuwe puppy Juliette gaat het goed, vooral doordat het klikt met Romeo&Régis. Ze is één bolletje zijdezachte liefde van bijna vier maanden en begint haar tandjes te wisselen en haar puppyvacht te verliezen. Als ik haar training alleen moest doen dan had ik het kwa energie in deze fase niet getrokken maar gelukkig heb ik twee geweldige honden die weten hoe het werkt, hoe ik de dingen graag wil en dat scheelt enorm. Het maakt dat ik mijn lege bordje stiekem weer vol begin te laden met andere dingen dan Juliette, mijn huis en tuin, vrienden en het leven in Frankrijk, ik wil méér, altijd méér, wat ik doe is nooit genoeg. En er is ruimte. Er is rust. En ik wil zo graag WERK maken van waar ik het beste in ben, maar wat is dat? En vooral: hoe vind ik iets constantere energie want ik blijf ondanks heerlijke oplevingen zo moe?

In 2011 startte ik Pays-Sas in een fase van mijn leven waarin ik me ingebed voelde in goede aarde en lieve mensen om me heen. Dat gaf kracht. Zelfvertrouwen, Moed. Ik woonde prettig in Lochem, had plezier in het schilderen, exposeren, nieuwe boeken die ik las en lezingen van schrijvers die ik begon op te zoeken. Ik had een jaar lang de Cirkel van de Seizoenen gevolgd bij Leeuwerik onder de Linde, leren leven volgens de dieper liggende levensstroom. Het duurde vijf jaren waarin ik ook Stille taal ging schrijven toen ik via Marktplaats twee boekenkasten kocht met ruimte om nieuwe dromen op te bergen of ze eruit te pakken als ik ze nodig had. Ik maakte een foto en stuurde hem naar Lex die net begon met zijn Magonia en mij daarna tijdens het schrijfproces begeleidde. Mijn verbeelding vierde hoogtij in die dagen en daar ben ik nog altijd dankbaar voor...



Romeo&Juliette tijdens een korte speelpauze.


In Frankrijk zet je niet zomaar iets nieuws op, ik heb wel ideeën (jullie zijn die hondenvakanties toch nog niet helemaal vergeten hoop ik!) maar naast dat de verwezenlijking daarvan tijd kost besef ik dat het idee van 'opnieuw beginnen' voor mij fundamenteel veranderd is. Misschien heeft het te maken met een verlies van concentratie door die hormoontherapie en geldt dat ook voor dromen maar mijn droomvermogen lijkt in het algemeen wel gekrompen. Voor zover je dat kunt meten. Ik lijk mijn verbeeldingskracht niet goed meer op gang te krijgen. Of slechts kort. Ben ik dat verleerd (kan dat?) of was het in 2011 toch een vrucht van die goede Hollandse aarde? Of is het de confrontatie met de werkelijkheid van afgelopen jaar, dat de dood dichterbij is dan ik dacht? Of misschien lopen dromen minder hard voor je als je richting de vijftig gaat...? Samen met een verlies van wilde haren? Dat hoop ik niet, het is zó fijn om je te laten gaan al is het alleen maar in je hoofd, waar een eeuwig La vie en rose zit...

Wie het weet, mag het zeggen. Ik ga er een weekje rustig over nadenken, met de hondjes bij oude vrienden in de Auvergne die ineens heerlijk dichtbij wonen en alles weten over pups, dromen en werkelijkheid: j'arrive lieve Rudolf&René!! 













Geen opmerkingen:

Een reactie posten