Eenzaam

Wat zou je doen als je alles kon, niet belemmerd door angsten, gebrek aan geld of ideeën dat je niet goed genoeg bent of iets niet kunt, maar als je degene zou zijn die je écht graag wilt zijn? Geen stiekem slap aftreksel van je eigen illusie maar dat mens van vlees en bloed dat precies datgene van het leven maakt dat jíj belangrijk vindt? Zonder afhankelijk te zijn van de goedkeuring of erkenning van anderen, maar puur vanuit je ziel.

Zou je gezond willen zijn? Dat hoeft niet persé, ziek of gehandicapt kun je ook gelukkig zijn. Rijk misschien? Geld speelt geen rol… Omringd door mensen die van je houden? Houd je dan zelf écht van andere mensen? Dat je dingen voor ze over hebt, er naar toe gaat als ze ziek zijn en hulp nodig? Omringd door dieren? Kun je ze werkelijk alles bieden wat ze nodig hebben?

Ochtendritueel

Elke ochtend zit ik in alle vroegte aan het blauwe tafeltje van Gonny op het stoeltje van Gemma en stel ik mezelf dit soort vragen. Een soort afwijking. Want ik was in het verleden vaak gelukkig, op waterpolo, mijn eerste vriendje, met een nieuw baantje dat ik kreeg, een echte relatie, toen ik studeerde, toen ik mijn eerste les op school had gegeven, mijn eerste klacht afgehandeld bij Air France enz. Ik was elke keer korte tijd gelukkig omdat ik dacht dat ik gevonden had wat ik zocht. Het idee dat ik gevonden heb wat ik zoek maakt mij dus blijkbaar gelukkig. Dat ik mijn plaats in de wereld ken en universele liefde ervaar en van daaruit handel naar alle andere levende wezens (mens en dier) die ik op mijn weg tegenkom.

De laatste tijd merk ik dat ik veel vakjes aan kan kruisen, ik ben blij omdat ik in Frankrijk woon, het hier prachtig is, ik de rust en ruimte voel die ik in Nederland miste, ik kan hier elke dag doen wat ik van nature heerlijk vind: Frans spreken. Ik kan wat groente verbouwen en ik heb zelfs kippen die lekkere eitjes leggen en geitjes die vrolijk kwispelen als ik met verse takjes vol blaadjes aan kom. Ik kan er voor de mensen zijn als die mij nodig hebben want ik ben in de buurt. Ik kan anderen helpen met de Franse taal of taalbarrières opheffen door te tolken. Dat zijn allemaal waarden en dingen die ik belangrijk vind maar die gelden voor veel mensen en voelen niet authentiek, behalve mijn manier van Frans spreken misschien.  

De eerste vlinder die ik vastleg

Wat écht uniek voelt is als ik een paar stappen verderga op het gebied van schrijven en leven met mijn honden. Daarin merk ik dat ik dingen doe die anderen niet doen en dat zijn precies de dingen die maken dat ik me mezelf voel. Ik word gelukkig van het schrijven van mijn tweede roman La vie en rose, het gaat heel erg langzaam, ik haal vaak weer iets weg wat ik net geschreven had maar het vordert toch. Het idee dat ik ook dit boek weer zelf in de markt kan zetten zoals met Stille taal en mijn dichtbundel Vuurdoop geeft mij rust en vertrouwen en een doel om naar te streven. Ik zeg dingen af voor het schrijven en dat maakt ruimte in mijn leven om het ook te kunnen doen. Creatief leven betekent volgens mij vooral de discipline uitoefenen om jezelf verveling toe te staan zodat die verbanden in je hersenen rijpingstijd krijgen waarna het schrijven als vanzelf gaat. Mijn schrijven is niet zo zichtbaar voor de buitenwereld, alleen mijn Franse buren zien het. 

Mijn hondenleven maak ik zichtbaarder door foto's en filmpjes te delen op social media. Deze manier van leven betekent voor mij dat ik er niet alleen voor mijn honden ben maar ook elke dag iets met ze doe dat ze gelukkig maakt. Het zijn namelijk precies die dingen die mijzelf óók gelukkig maken: wandelen, zwemmen, nieuwe plekken verkennen en kennismaken met andere honden. De wereld vanuit honden bezien is jezelf verrijken. Dit heb ik met mijn eerste hondje U.W.O. geleerd en het is alleen maar sterker geworden toen ik Régis als eerste puppy kreeg en daarna Romeo en nu Juliette. Hiermee kom ik op een ander belangrijk punt: de wereld mooier maken. Want dat is de reden dat ik wil doen wat goed voelt; Frans spreken, schrijven en een hondenleven leiden. Dat klinkt vanzelfsprekend maar dat is het voor mij niet...

Want ik ben vaak beperkt geweest door wie ik ben. Ook dat zie je niet als ik dingen doe die me wel liggen, maar geloof me; het is een groot deel van mijn leven heel anders geweest dan vandaag de dag. Hoe ik in elkaar steek betekent dat er achter mijn sociaal wenselijkheid en vriendelijkheid een grote verlegenheid en warrige gevoelswereld schuilgaat die ik moeilijk uit en die me nog altijd weleens blokkeert. Ik heb in de loop der tijd geleerd hier beter mee om te gaan, ik schreef altijd al maar ben daarnaast gaan schilderen en weet nu ik wat ouder ben beter ruimte te maken voor mijn gevoelens, het blijft echter een heikel punt. Ook dat geldt voor meer mensen maar ik heb hier helaas in extremere mate last van.

Romeo, Juliette en Régis drogen op in de gemaaide wei na Juliettes eerste zwemles, Anost op de achtergrond

Als ik echter zo lekker op mijn balkon zit en droom over wie ik zou zijn als ik degene ben die ik echt wil zijn dan ben ik steeds warmer geworden en niet omdat de zon schijnt. Nee, ik ben er dichter bij in de buurt gekomen en dat mag weleens gezegd. Schrijven en een hondenleven leiden op de manier zoals ik dat doe gebeuren in mijn eentje maar niet in eenzaamheid. Ik voel me nooit eenzaam als ik doe waarvan ik voel dat het de bedoeling is van mijn leven, dat wat me uniek maakt en losstaat van verwachtingen van anderen. Ik voel me juist eenzaam als ik het niet doe, omdat ik dan niet trouw ben aan wie ik voel dat ik het liefste ben. En daar ben ik klaar mee. Ik doe niet meer mee aan dingen die niet goed voelen. Ik wil alleen nog maar dingen doen waardoor ik me verbonden voel met het leven en trouw aan mezelf.

Met deze stelligheid is dit een beetje ander blog geworden dan de voorgaande. Misschien heeft de tijd iets in mij veranderd, of het ene moment is het andere niet. Ik ben altijd persoonlijk in wat ik in mijn blogs schrijf, vandaag helemaal. In mijn romans viert de fantasie meer hoogtij, maar altijd doorspekt met dingen die werkelijk gebeurd zijn. Laat ik mezelf de komende tijd nog maar meer toestaan om minder eenzaam te zijn en me meer te verbinden met goede dingen, meer tijd te besteden aan dat wat voor mij goed voelt, los van de mening van anderen. Dus mochten jullie me missen: ik leef in plezierige stilte met de liefste honden van de wereld en ik werk hard aan mijn tweede roman. Als dat geen geluk is?

J'assume

    Romeo, Juliette en Régis op de Mont Robert.

Het is stil in mij vanmiddag. Wat wil je! De hondjes en ik waren er ineens, op de rotsachtige top van de Mont Robert (700 meter) waar we vanuit huis op uitkijken. En de wandeling er naar toe was veel makkelijker dan ik dacht en daarmee mijn doel veel dichterbij. Het goede nieuws is dus: mijn conditie begint toe te nemen. Eindelijk!

Het minder goede nieuws is dat ik er dus veel sneller aangekomen ben dan ik dacht. Dat leidt tot een beduusd gevoel en een lichte paniek, want welk nieuw doel kan ik nu bedenken? Er zijn genoeg varianten, ik kan proberen de tocht vanuit huis te lopen (nu had ik de auto halverwege gezet), dat ga ik ook zeker een keer doen, of we verlengen de wandeling naar Roussillon-en-Morvan, eten daar mijn favoriete geitenkaas-met-honingpizza en lopen na de lunch weer terug, ook dat ga ik zeker een keer doen. Maar het is niet hetzelfde als uitkijken over de Mont Robert met je bestraalde en geopereerde chemolijf en denken ‘wat zou ik daar graag heen lopen...’

Ons huis ligt in het midden, iets naar rechts, achter het grote gebouw van de Gîte d'Athez.

Het was niet zo dat we doelgericht liepen. Helemaal niet. Daar hadden we alle vier geen zin in vandaag. Ik wist eigenlijk niet goed waar ik was of waar ik heenging, de hondjes maakt het nooit veel uit en zo zwierven we doelloos door het heerlijk koele bos waar ik niet zo’n last heb van mijn hooikoorts. Er lagen na het onweer genoeg regenplassen voor de hondjes. Ik had wat drinken mee en een banaan. Langs het pad (een GR- route) stonden prachtige boomsculpturen; oude dikke stammen in grillige vormen. De hondjes speelden samen, het was een mooi schouwspel. Kleine Juliette van vijf maanden kan steeds meer, ze haalt nu Romeo soms in die altijd ver voor ons uit loopt. Die zijwaartse blik van Romeo! Hij liep prompt nog wat harder. Dat wordt wat als ze volgroeid is.  

Ik liep in gedachten. We gingen links en rechts en links en ach, waarom op de route blijven? Wegen met een kruis door de bewegwijzering zijn veel spannender. En zo kwamen we op een open plek in het bos met rotsen. Hier was het! De tranen sprongen me in de ogen. Ik wist niet dat ik hier daadwerkelijk een keer zou komen, op deze plek op de heuvel waar ik dagelijks van droom. Ik wist niet precies waar hij zich bevond (hij staat niet in detail op de kaart) en het opbouwen van mijn conditie ging me veel en veel te langzaam. Ik was mijn lijf al aan het opgeven, eerlijk gezegd. Nu doe ik dat niet meer, ik ga verder of ik wil of niet maar ik wil meer. Véél meer. We zien wel hoe het leven loopt. De mooiste dingen gebeuren toch onverwachts...