Hoe de dingen hier gaan

Gisteren was een leuke dag. Ik liep met Régis, Romeo en Juliette langs de enorme moestuin van de mensen die verderop in een oude boerderij wonen. De moeder stond voorovergebogen op het land en toen ze me zag zwaaide ze en vroeg ze hoe het ging.

‘Ja, met mij goed maar wat een oogst heeft u, riep ik terug, eten jullie dat allemaal zelf op?’

Het was geen hint, echt niet, het leek me alleen wat veel voor het kleine gezin waarvan de man ook nog eens vaak weg is vanwege zijn werk. Ik vroeg of ze er misschien wat van verkocht zoals mijn lieve vriend Willem die toen ik uit Lochem vertrok net zijn moestuin uit de grond stampte. Bij hem zou ik zeker iedere week een groentepakket hebben genomen maar voor het Franse platteland is dat veel te veel geregel met al die grote afstanden. De buurvrouw verkocht echter niks en ik liep door.

Die avond verscheen ze aan mijn hek met haar armen vol boontjes, aardappels en radijs. We dronken een glaasje in de tuin en kletsten wat. Zij bleek even oud als ik en had ook net borstkanker gehad, dezelfde behandeling als ik en toen ik vertelde dat ik in Nederland met leerlingen werkte, bleek dat haar zoon wel wat hulp bij het vak Engels kon gebruiken. Aangezien ik nog altijd met een enorm terrein van 2000 m2 zit dat nodig weer gemaaid moet worden leek een mooie dienstenruil nabij. Maar ik ben in Frankrijk en zal rustig af moeten wachten hoe dit verder gaat. De zoon heeft misschien helemaal geen zin in bemoeienis met zijn huiswerk, hoewel we het goed kunnen vinden en hij houdt van maaien, zei zijn moeder. Nu maar hopen dat wat ik altijd beweer, dat Franse kinderen gedisciplineerder zijn en beter naar hun moeder luisteren dan de lawaaierige Nederlandse waar ik me in de supermarkt aan erger, zeker in dit seizoen. En dat strak gemaaide gazonnetje zie ik wel zitten!

 Rust en ruimte in het bos achter mijn huis

Hoe de dingen hier gaan is vaak onvoorspelbaar. Je weet als étrangère niet hoe nauw of gevoelig sommige zaken liggen, hoe de ongeschreven regels zijn geschreven en wat je beter niet kunt zeggen en wel kunt doen of andersom. Kwestie van goed de voelsprieten gebruiken en je instinct volgen, heerlijk om te ontdekken hoe je daar mee omgaat en wat je ervan leert. En dat brengt me op het volgende… Mijn Franse leven speelt zich meer achter gesloten deuren af dan de laatste jaren in Nederland. Ze staan wel open maar dat is voor de frisse lucht en om van het uitzicht te genieten. Ik begin meer contact te krijgen met Franse mensen en uitnodigingen voor kopjes koffie, aperitief of wandelingen met de honden gaan over en weer. Dat doet me goed want dat is waar ik voor gekomen ben; contact met de Fransen.

Helaas heb ik zonder te overdrijven tientallen berichtjes en telefoontjes ontvangen van Nederlandse mensen die ‘even langs wilden komen’ onderweg naar hun vakantiebestemming of op de terugweg. Vorige zomer had ik de ‘bescherming’ van mijn chemotherapie die een drempel opwierp maar deze zomer is het hek van de toeristische dam. Als ik zou willen dan kan ik de hele zomer mensen uit Nederland ontvangen. Er was zelfs iemand die hier de caravan een tijdje wilde stallen!

Als ik hierheen gekomen was om Nederlandse mensen te ontvangen dan zou ik toch een B&B of een gîte zijn begonnen? Is het nodig er verder nog iets over zeggen? Liever kijk ik om me heen en luister naar de stilte die vrolijk naar binnen waait via mijn felgekleurde vliegenscherm dat voor de deur naar het balkon hangt. De honden liggen rondom mijn keukenstoel. Juliette met haar ondeugende puberkopje op mijn blote voeten en af en toe krijg ik een steels likje gevolgd door een schalkse blik. Ze heeft honger en ook ik, maar ik moet eerst mijn eigen boontjes doppen.

Op het aanrecht ligt een hele berg te wachten.

La vie de Juliette

Juliette is bijna zes maanden en begint meer en meer haar eigen gang te gaan. Ze is een grote knuffel, vindt het heerlijk als ik over haar buikje aai, dan vlijt ze zich helemaal tegen me aan tot ze onderuitgezakt op de grond ligt. Daarbij knort ze van plezier, een beetje als een biggetje. En ze is zó zacht, zó zacht, het is een feestje om haar aan te halen. Vaak hoef ik haar niet te roepen, ze is altijd in de buurt. Toch doe ik het.

 Het 'Julietteloopje’ is namelijk zo aandoenlijk. Eerst een blije blik, dan haar snelle loopje met een parmantig hupje aan het einde als ze bij me is, geen grote sprong met haar poten tegen me aan zoals Romeo dat in zijn jeugdig enthousiasme doet, nee Juliette maakt als een ware hofdame een keurige reverence niet door haar hoepelrok op te tillen maar alle vier haar pootjes kort van de grond te halen.  

Zoals gezegd, ze wordt groter en ouder en dat betekent dat ze wat vaker uit beeld is, dan scharrelt ze over het grote terrein rond mijn huis, eet alles wat los en vast zit, vooral dode muizen, aardbeien (…) en als het nog ergens te vinden is nu de kippen allemaal door de vos gedood zijn, kippenstrontjes. Alsof ze nooit te eten krijgt. Als ik haar haar gang zou laten gaan dan wordt ze veel en veel te zwaar.  

  Naast dat gescharrel op zoek naar iets eetbaars kent ze ook een bepaalde mate van ongedurigheid. We hebben vaak net een fijne lange wandeling gemaakt, ik heb me achter mijn pc gezet voor correcties van de teksten voor La vie en rose van die ochtend maar Juliette vindt het tijd om aandacht te trekken. Romeo, moe van het wandelen en spelen geeft geen sjoege, Régis knijpt ook zijn ogen stevig dicht, de poezen zijn buiten en zo is er niemand die reageert. De meeste honden die ik ken leggen zich dan bij de situatie neer, letterlijk. Zo zou de rust terugkeren. Maar niet Juliette…

Juliette is heel lief en kalm maar ze legt zich zelden bij iets neer als ze wat anders in haar koppie heeft. Ze is een Australische herder, een Aussie, gefokt om zelfstandig in het veld voor of achter de troep koeien die deze honden horen te drijven, beslissingen te kunnen nemen. Ik weet dat dit bij het ras hoort en toch zijn er momenten dat ik me er aan erger. ‘Ze gaat maar door!’ zei ik dan tegen niemand in het bijzonder tot ik erachter ben gekomen wat er werkelijk gebeurt op zo’n moment. En het is zo herkenbaar dat je het bijna over het hoofd ziet. 

  Mijn meisje voelt zich dan genegeerd. Iedereen in huis gaat zijn gang zoals we dat altijd doen maar zij voelt zich buitengesloten waardoor ze ‘vervelend’ begint te doen. Maar wat is vervelend? Want ze is heus moe van het lopen, voldaan en met lege darmen, dat is het allemaal niet. Juliette wil op zo'n moment alleen maar even weten dat het goed is, dat we er zijn en dat ze rustig kan gaan slapen. 

  Nu ik de bron van haar ongedurigheid ken, haal ik haar aan als het weer gebeurt, zitten we na het wandelen eerst even samen op de bank, kroelen en knuffelen. En luisterend naar haar tevreden knorrende geluidjes weet ik dan weer precies waarom ze mijn meisje is en dat ze meer dan wie dan ook bij ons hoort ook al dacht de buitenwereld daar in het begin misschien anders over.