Gisteren was een leuke dag. Ik liep met Régis, Romeo en Juliette langs
de enorme moestuin van de mensen die verderop in een oude boerderij wonen. De
moeder stond voorovergebogen op het land en toen ze me zag zwaaide ze en vroeg
ze hoe het ging.
‘Ja, met mij goed maar wat een oogst
heeft u, riep ik terug, eten jullie dat allemaal zelf op?’
Het was geen hint, echt niet, het leek me alleen wat
veel voor het kleine gezin waarvan de man ook nog eens vaak weg is vanwege zijn
werk. Ik vroeg of ze er misschien wat van verkocht zoals mijn lieve vriend Willem
die toen ik uit Lochem vertrok net zijn moestuin uit de grond stampte. Bij hem
zou ik zeker iedere week een groentepakket hebben genomen maar voor het Franse
platteland is dat veel te veel geregel met al die grote afstanden. De buurvrouw
verkocht echter niks en ik liep door.
Die avond verscheen ze aan mijn hek met haar armen vol
boontjes, aardappels en radijs. We dronken een glaasje in de tuin en kletsten
wat. Zij bleek even oud als ik en had ook net borstkanker gehad, dezelfde
behandeling als ik en toen ik vertelde dat ik in Nederland met leerlingen
werkte, bleek dat haar zoon wel wat hulp bij het vak Engels kon gebruiken. Aangezien
ik nog altijd met een enorm terrein van 2000 m2 zit dat nodig weer gemaaid moet
worden leek een mooie dienstenruil nabij. Maar ik ben in Frankrijk en zal
rustig af moeten wachten hoe dit verder gaat. De zoon heeft misschien helemaal
geen zin in bemoeienis met zijn huiswerk, hoewel we het goed kunnen vinden en
hij houdt van maaien, zei zijn moeder. Nu maar hopen dat wat ik altijd beweer,
dat Franse kinderen gedisciplineerder zijn en beter naar hun moeder luisteren
dan de lawaaierige Nederlandse waar ik me in de supermarkt aan erger, zeker in
dit seizoen. En dat strak gemaaide gazonnetje zie ik wel zitten!
Rust en ruimte in het bos achter mijn huis
Hoe de dingen hier gaan is vaak onvoorspelbaar. Je
weet als étrangère niet hoe nauw of gevoelig sommige zaken liggen, hoe de
ongeschreven regels zijn geschreven en wat je beter niet kunt zeggen en wel
kunt doen of andersom. Kwestie van goed de voelsprieten gebruiken en je instinct
volgen, heerlijk om te ontdekken hoe je daar mee omgaat en wat je ervan leert.
En dat brengt me op het volgende… Mijn Franse leven speelt zich meer achter
gesloten deuren af dan de laatste jaren in Nederland. Ze staan wel open maar
dat is voor de frisse lucht en om van het uitzicht te genieten. Ik begin meer
contact te krijgen met Franse mensen en uitnodigingen voor kopjes koffie,
aperitief of wandelingen met de honden gaan over en weer. Dat doet me goed want
dat is waar ik voor gekomen ben; contact met de Fransen.
Helaas heb ik zonder te overdrijven tientallen
berichtjes en telefoontjes ontvangen van Nederlandse mensen die ‘even langs wilden komen’ onderweg naar hun
vakantiebestemming of op de terugweg. Vorige zomer had ik de ‘bescherming’ van mijn chemotherapie die
een drempel opwierp maar deze zomer is het hek van de toeristische dam. Als ik zou
willen dan kan ik de hele zomer mensen uit Nederland ontvangen. Er was zelfs
iemand die hier de caravan een tijdje wilde stallen!
Als ik hierheen gekomen was om Nederlandse mensen te
ontvangen dan zou ik toch een B&B of een gîte zijn begonnen? Is het
nodig er verder nog iets over zeggen? Liever kijk ik om me heen en luister naar
de stilte die vrolijk naar binnen waait via mijn felgekleurde vliegenscherm dat
voor de deur naar het balkon hangt. De honden liggen rondom mijn keukenstoel. Juliette
met haar ondeugende puberkopje op mijn blote voeten en af en toe krijg ik een steels
likje gevolgd door een schalkse blik. Ze heeft honger en ook ik, maar ik moet eerst
mijn eigen boontjes doppen.
Op het aanrecht ligt een hele berg te wachten.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHallo Saskia wat een prachtig verhaal over jouw dagelijks leven. Eerlijk gezegd hadde al jouw wandelingen met het driespan mij en indruk gegeen dat je soms uren, dagen zonder andere leu (zoals ze hier zeggen) doorbrengt. Volgens mijn agenda kom ik voorlopig niet bijje in de buurt. maar ik had me al voorgenomen om zeker bij je langs te gaan als dat wel zo zou zijn. Waarschiijnlijk hebben meer mensen dat gedacht. Deze blog geeft een heel ander beeld. Je bent er nu al lekker ingeburgerd. Ik herkende wel wat. na mijn terugkomst naar Gld was ik veranderd in "ene van doar" en was ik niet meer ene vvan ons". Mijn inburgeringsproces moest opnieuw ingaan. Lekker in je vel, huis en dorp is een fijn gevoel.
BeantwoordenVerwijderenDank je Trudy, ik merk dat nog meer mensen 'even langs wilden komen' en dat nog niet eens tegen mij gezegd hadden... Ik breng ook veel tijd alleen met mijn honden door en dat is precies wat ik prettig vind. Hartelijke groet van Saskia
BeantwoordenVerwijderen