Toen ik in het gras in de schaduw van de notenboom achter
mijn terrein mijn zonden lag te overdenken en hevig verlangde naar tussenwegen
in mijn gedachtesprongen die mijn gemoed wat minder uit zouden doen waaieren,
viel me iets in. Het leek op een houvast. Een anker op de woeste baren van de
zee die in mij tekeergingen, me opzweepten en me in al mijn onzekerheid zouden
overspoelen als ik niet goed oplette en voor meer rust zou zorgen.
Slingers van bruidssluiers tooien zonder klagen de tuin
Want mijn liefde voor de Morvan kent deze nazomerse dagen - nu de meeste buitenlandse toeristen weer verdwenen lijkt te zijn - vele verschijningsvormen; regenbogen, ontmoetingen, de liefste buren, dit huis, het balkon, de prachtigste bloemen, pizza met honing en verse geitenkaas, celloconcerten van Bach, uilen en eekhoorns in de bomen naast mijn tuin en natuurlijk die altijd aanwezige groene heuvels, met hun in het vroege windstille ochtendlicht sluimerende bomen die zorgen voor ruimte, rust, zuurstof en geruststellende gevoelens van standvastigheid. Zij staan daar al eeuwen dus wie ben ik nietig mensje en waar maak ik me druk om? Liever maak ik de wereld lijdend voorwerp van de universele liefde die ik voel voor alles wat mijn pad kruist en mijn dromen aanwakkert. Verliefdheid op mijn Franse leven zorgt voor opzwepende behoefte aan andere uitdrukkingsvormen dan de geijkte waar ik mijn ziel al jaren mee bedien maar welke dan? en zo stuiter ik door de dagen en vooral de nachten waarin ik deels wakker lig omdat ik naar uilen moet luisteren of vallende sterren spotten want je weet maar nooit met die wensen... Ze zijn vast ergens goed voor en Régis, Romeo&Juliette houden zo van het zwoele maanlicht en de geurige geheimen van de Morvanse nachten.
Régis, Romeo&Juliette voor het huis waar we in oktober een jaar wonen
Nieuw leven leidt tot nieuwe uitdagingen en zo ben ik met
de vaart der volkeren (ik weet eerlijk gezegd niet goed wat hiermee bedoeld wordt
maar ik heb geen zin het op te zoeken en het klinkt me vertrouwd in de oren dus
het zal wel kloppen en iets over mij zeggen) een nieuw weblog begonnen om in
het frans uitdrukking te kunnen geven aan wat in mij leeft en wat er gebeurt op
die magische momenten in de overweldigende natuur. Voor wie geen frans spreekt
dacht ik een oplossing te hebben gevonden in de vorm van een vertaalknop maar
hij werkt niet of is kwijtgeraakt tijdens mijn verwoede pogingen met een gebrekkige
internetverbinding de site op een manier te ontwerpen zoals ik voor me zag. Gelukkig
staan er ook veel foto’s op, wellicht
een schrale troost voor hen die kennis van de Franse taal moeten ontberen (wat
een gemis moet dat zijn). Je kunt mijn eerste blog 'Portraits du silence' hier vinden:
Dat wat me trouwens te binnen schoot was de eenvoudige gedachte
dat ik nooit mijn rijke verbeeldingskracht zal verliezen, wat er ook gebeurt en
wie er ook onbewust aan mijn zekerheden, tijd of levenslust morrelt. En wat
heeft een nietig wezen als de artistiek aangelegde mens anders te doen met die
kracht dan erin te geloven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten