Opnieuw in de wachtkamer

“Probeer het, Peter, durf. Het is een schandaal om niet te leven.”

Uit: Vaslav van Arthur Japin

Gisteren in de wachtkamer gebeurde het weer: vrouwen klaagden dat het wachten op een consult van Dr. Fournier – de charmantste chirurg van Frankrijk - al meer dan een uur duurde. Ik deed mee, natuurlijk, maar ondertussen ben ik er al zó aan gewend geraakt dat ik het hele wachten an sich een interessant verschijnsel ben gaan vinden. Waar anders kun je als schrijver mensen van zo dichtbij bespieden?

  In het begin van mijn behandeling stond ik versteld van de snelheid en flexibiliteit waarmee Dr. Fournier mij tussen volle agenda’s van diverse onderzoekscentra doordrukte. Ik was jong en daarmee een urgent geval waar plaats voor gemaakt moest worden. Mijn vader en ik hadden zelfs al een keer een afspraak met de anesthesist terwijl ik toen nog niet eens wist dat ik geopereerd ging worden!
Dat is de kracht van Dr. Fournier.

  De keerzijde is dat als je niet urgent meer bent - mij hoor je hier niet klagen hoor! – je dus voor je driemaandelijkse controlegesprekje uren moet wachten. En dat is gek genoeg ook leuk. Mijn moeder was mee en ik kwam gisteren een taxichauffeur tegen met wie ik een geanimeerd gesprek had. Ik kon vertellen dat ik afgelopen half jaar mijn eerste kunstexpositie had gehad, een fantastisch nieuw hondje en dat ik eindelijk begonnen ben mijn huis in te richten naar mijn eigen smaak. Ook de warrige tijd na de behandeling kwam ter sprake. Hij zei dat dat logisch is, en in mijn geval helemaal, ik moest hem en zijn collega’s missen!
  Dat beaamde ik volmondig: ‘Het was niet te doen zonder de dagelijkse ritjes, ik zou er bijna weer ziek om willen worden…’  Maar daar dacht Dr. Fournier anders over. Het gaat namelijk heel goed met mijn gezondheid. De littekens zagen er mooi uit en het tekende hem dat het eerste wat hij vroeg was: hoe gaat het met je roman? Ik speel de vraag door: wereld, hoe gaat het met Stille taal?

Stille taal

De klagende vrouwen hebben iets niet begrepen. Zouden ze Dr. Fournier misschien niet naar zijn zomer hebben gevraagd, hoe het met hem zelf gaat, zijn ze niet te weten gekomen dat alle afspraken in juli verzet moesten worden omdat hij zelf geopereerd is maar dat hem dat alleen maar goed had gedaan?

  'Hij had eens goed uit kunnen rusten!' zei hij met een verlegen lach.

  Van iets vervelends maakt ook hij iets belangrijks! Iets wat draaglijk is en beter te doen. Iets waar je een beter mens van wordt. Ook hij heeft in zijn leven geleerd dat we hier niet met z’n allen op een kluitje op deze wereldbol zitten om op elkaar te lopen kankeren. We hebben elkaar allemaal iets te bieden, hoe klein soms ook. Tijd. Aandacht. Een simpele vraag hoe het met de ander of diens roman gaat. Een heimelijke blik van verstandhouding of een aai over de bol van een hond.

  Onnodig te zeggen dat ik van mensen als Dr. Fournier houd. Mensen die weten dat ze de wereld iets te bieden hebben, dat ze hier niet zijn om alleen de mooie dingen te halen of ze uit jaloezie van anderen af willen pakken. Niemand wordt daar gelukkig van... Ik hoop dat ik door de dingen die ik heb meegemaakt ook zo iemand ben geworden, iemand die anderen iets te bieden heeft, hopelijk doe ik dat met mijn boeken, foto's en schilderijen, of die kleinere dingen want dan zijn de vervelende zaken in ieder geval niet voor niets geweest. Ik zou zó graag de wereld een heel klein beetje mooier maken. Meer hoeft niet. Echt niet.