Nederland

Het is geen gewoonte van me, weggaan om weer thuis te komen... Vorige week heb ik het gedaan, een beetje tegen mijn aard in. Want ik ben een echte stier; geef mij een omheinde wei liefst met Frans gras en ik graas wel. Ik houd van aardse dingen als lekker eten, dieren en de natuur. Ik voel me in de Morvan op mijn plaats en mijn weekje Nederland heeft dat alleen maar bevestigd. Er gebeurden echter ook onverwachte dingen...

Toen ik in april 2016 voor meer rust en ruimte uit Lochem vertrok, had ik geen idee wat er in Frankrijk op mij wachtte: borstkanker en de daarbij behorende mallemolen van ziekenhuisbezoeken plus vijf onverwachte verhuizingen. Het was gekkenwerk! Als ik in Frankrijk ben is dat een gepasseerd station, het was zo, maar ik ga verder en probeer vol overgave iets te maken van mijn nieuwe leven.

Uitzicht op Athez

Terug in Nederland was er plotseling de confrontatie met degene die ik was toen ik vertrok: dat andere mens, iemand die lange wandelingen maakte en romantische ideeën had over een leven als schrijver in Frankrijk. Ik maakte me illusies… Soms buitensporig, soms niet, maar ze waren er, de dromen over andere tijden, een nieuw leven en van veel dingen dacht ik dat ze nog moesten komen. Ik verwachtte bijna niets van wat er in werkelijkheid op me af is gekomen.

Nu ik hier een tijdje meedraai, als Nederlander in Frankrijk, blijkt dat dat voor iedereen geldt die zich hier permanent vestigt. Ook al ken je de streek goed, de mensen, heb je zelfs al vrienden gemaakt: je weet niet goed waar je aan begint. Je dendert dit land binnen met je Nederlandse efficiëntie en mentaliteit van ‘ff wat regelen’ maar merkt al snel dat het niet werkt.

Fransen zijn niet efficiënt, althans de meesten niet, ze nemen omwegen voor ze een doel bereiken. Ze stellen daarbij ook geen vragen - behalve als ze je beter kennen - maar zijn discreet en wachten af. Nieuwsgierig zijn ze wel en ik merk dat ik in de afwachtende stiltes die ze tijdens gesprekken laten vallen, de neiging heb meer te zeggen dan ik soms wil. Terwijl ik geen prater ben, maar een schrijver. Ik observeer liever anderen dan dat ik deelneem aan een gesprek. Ik let op iemands gezicht, hoe dat beweegt als hij praat of wat zegt de blik die zich afwendt, wat gaat er in iemand om en hoe zou ik dat op papier kunnen verwoorden?

 

De herfst doet liefdevol zijn intrede

Het is misschien de reden dat ik niet van veel vragen houd. In een gesprek doe ik gewoon andere dingen dan anderen. Er zijn mensen die graag vragen stellen, uit belangstelling maar soms ook om het niet over zichzelf te hebben. Ik begrijp ze, dat is het niet. Zo had ik me voor vertrek naar Lochem ingesteld op vragen van mensen die ik spontaan tegen zou komen en ik had ook al bedacht wat ik in grote lijnen wel en niet zou zeggen. Vrienden weten wel hoe ik in elkaar steek, daar hoefde ik me niet bij in te dekken. Het ging om de mensen die niet wisten dat ik er zou zijn en me het hemd van mijn lijf gingen vragen over onderwerpen die ik achter me heb gelaten.

Maar... Het was niet nodig! Het hemd is me niet van het lijf gevraagd. Ik ben zeker bekende gezichten tegengekomen maar voor ze beseften dat ik het écht was, in levenden lijve, was ik alweer uit beeld vertrokken. En het was verder gewoon best leuk in Nederland!

Ik heb gezien en gevoeld wat ik achter heb gelaten. Mijn liefste vrienden heb ik in mijn hart meegenomen, ze zijn op een na al bij me in Athez geweest en dat koester ik. Komend jaar wil ik ook de logeerkamer in orde hebben, zo ver ben ik nog niet. Het kost tijd een huis leuk in te richten en ik heb geen haast. Teruggaan naar Nederland hoef ik niet meer - tenzij er een noodgeval is –, reden voor nog meer rust. Ik ga de social media dit najaar wat vaker laten voor wat die zijn en diepere rust creëren die een voorwaarde is voor een creatief leven. Want dat is het enige waar ik me vooraf géén illusies over maakte: als ík genoeg ruimte maak om iets nieuws te scheppen, dan ís dat er en wat er uit voortkomt zien we wel.