Opnieuw bij de huisarts

De huisarts die bijna twee jaar geleden ‘het is gewoon kut voor je’ tegen me zei, keek me vandaag verheugd aan. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar zo voelt het wel. Hij heeft zich drie jaar geleden met zijn vrouw in de Morvan gevestigd, mijn schilderijen hangen in de wachtkamer hopelijk zieke mensen blij te maken, ze hebben beiden mijn roman en dichtbundel gelezen en daar enthousiast en vooral bemoedigend op gereageerd, ik ben altijd welkom, zulke mensen zijn het.

Ik had een consult aangevraagd om weer even met beide benen op aarde te landen. Meestal confronteert de huisarts me wel met dingen die ik zelf minder goed zie, die me doen beseffen waar ik sta en waar ik heen wil. Zo’n gesprek komt er vaak op neer dat ik dingen te snel wil. Iets wat mensen die me beter kennen niet vreemd voor zal komen. Vandaag verliep het echter anders... 

Ik ben samen met de hondjes volop op huizenjacht. Daar kun je veel tijd voor nemen. Voor mijn gevoel doe ik dat ook en zo rijden we kilometers door de Morvan om uithoeken te bezoeken, te voelen wat ze met me doen, erachter te komen waar we ons het meest thuis voelen. Het beeld dat ik had van vooral bos en stilte is nu ik hier woon veranderd in veel meer. Je kunt het leven hier net zo druk maken als je zelf wilt en wat blijkt? Ik houd meer van Doggy Dates, filmavondjes en etentjes dan ik dacht! Het is gezellig om je onder geëmigreerde landgenoten te begeven! Dat zijn toch de mensen met wie ik de keuze voor een nieuw bestaan gemeen heb. Een leven alleen in de stilte ergens in Frankrijk zonder winegums, Unox rookworsten, hagelslag en koffiemelkpoeder, dat valt toch ook niet mee?

Nooit gedacht dus dat ik me hier sociaal zou gaan voelen en dat is nog steeds niet alles. Want ondanks de spanning van huizen kijken en nadenken over wat voor plek ik nodig heb om die brug van talenkennis tussen de Nederlanders en de Fransen te zijn, wordt me steeds duidelijker dat ik een mensenmens ben en dat ik me in een sociale rol óók heel erg mezelf voel, naast de rust van het alleen werken en schrijven of schilderen. Een mens heeft meer te bieden dan hij zelf soms denkt, dat blijkt wel weer… 

Die autoritjes door dit mooie stuk Frankrijk leren me dat het niet uitmaakt waar je woont, als je in staat bent overal iets van te maken, dan is dat goed. En dat doe ik. Je kunt me in een caravan zetten en ik maak er iets van. Dat is een prettige constatering die me doet beseffen dat ik minder vatbaar ben geworden voor de pieken en dalen zoals ik die voorheen kende. Blijkbaar ben ik daar overheen gegroeid? Dat was ook de conclusie van de huisarts.

Er zijn mensen die anders zijn. Geen huisje, boompje, beestje types, geen partner en daaruit voortvloeiend kinderen krijgen, een huis kopen en jarenlang naar alle tevredenheid hun werk doen. Mensen die anders zijn worden keer op keer geconfronteerd met hun bijzonderheden. Dat kan een last zijn waar je aan onderdoor gaat als je het niet onder ogen wilt zien, maar het is een kracht als je dat wel durft en je open stelt om te blijven leren en je verder te ontwikkelen, waarbij de richting waarin niet wezenlijk veel uit maakt. Met dit soort mensen komt het uiteindelijk overal wel goed, of ze er nu borstkanker bovenop krijgen of niet.

Over de wijsheid van honden

Als ’s nachts het hout knettert in de kachel, hoor ik Régis van de bank af komen op zoek naar mij. De ruimte waar de bank staat en de kamer waarin ik slaap zijn gescheiden door vijf brede traptreden met gladde treden. In het donker ziet hij met zijn bijna dertien jaar niet meer zo goed als vroeger. Hij staat dan heel zachtjes onderaan de traptreden te janken. Zo zacht dat als je het niet weet, je hem nauwelijks hoort.

Juliette die in mijn armen geplakt ligt te slapen richt haar kop op. Romeo komt vertellen dat er iets niet goed is en duwt met zijn snoet tegen mijn wang. Ik aai Romeo en zeg ‘zeg maar tegen Régis dat het goed is, toe maar!’ Romeo loopt naar Régis en geeft hem een klein duwtje zodat hij de trap op durft en samen komen ze naar me toe. Romeo krijgt van mij een groot compliment waardoor hij mijn wekker en leesboek van het nachtkastje zwiept. Régis ploft tegen me aan (gewoon op Juliette) en begint ontzettend blij mijn gezicht te likken tot het zeer doet. Want de grote lieverd houdt niet van hout dat té hard knettert, dat is duidelijk. 

Vroeger had ik hem of U.W.O. mijn eerste hondje misschien weggejaagd. Ik wilde slapen en geen gedoe. Nu ik ouder ben en buitenaf woon waar we veel meer op elkaar aangewezen zijn, herken ik emoties bij mijn honden die ik eerst niet zag en waar ik nu op in kan spelen. De stille omgeving verscherpt mijn toch al gevoelige zintuigen en dat maakt me gelukkig maar ook verdrietig... 

Dagelijks geluk 

Het geluk zit in de band die ik met alle drie mijn honden voel. Ik heb nooit meer van een levend wezen gehouden dan van mijn honden, ik vertel het ze elke dag, maar pure liefde brengt ook verdriet met zich mee. Verdriet om het onbegrip van de wereld waarin miljoenen honden geen goed leven leiden, verdriet om honden die in sommige landen alleen gefokt worden om opgegeten te worden, verdriet om al het onrecht dat honden aangedaan wordt door mensen die geen kaas van ze hebben gegeten maar dat wel denken. Het kleine leed dat ik in restaurants en op straat zie, en dat zijn dan nog honden die weleens buiten komen en niet in stallen en schuren aan een ketting liggen. Goedbedoelende aaien op koppen die daaronder weg proberen te komen, want een hond houdt niet van aaien op de kop, net zo min als wij. Dat is bedreigend, dat is eng. Tongelende en hijgende honden die geknuffeld worden en al hun kalmerende signalen genegeerd zien. Honden houden er niet van geknuffeld te worden, nabijheid levert stress op als ze dit niet in alle veiligheid geleerd is.

Zo zijn er elke dag voorbeelden van klein hondenleed waar ik niet tegen kan. Het grote leed is onzichtbaarder. De puppybroodfok in de zogenoemde puppymills waar achter elkaar nestjes worden gefokt en geen hond buitenlicht ziet. De mishandelingen. De opgesloten honden die we niet zien omdat ze nooit buiten komen. We weten dat ze er zijn want er ontsnapt er weleens een die in een asiel terecht komt en niet bestand is tegen de wereld omdat hij nooit ergens anders geweest is dan in een hok of een kleine badkamer. Ze zoeken opvangfamilies, vrijwilligers die ze willen socialiseren of een klein beetje het vertrouwen in de mens herstellen dat zo beschadigd is geraakt. Zo'n hond heeft gemiddeld zes jaar nodig om over zijn trauma heen te komen als hij dat al komt. 

Als kinderen dit overkomt dan is dat groot nieuws. Het komt in de krant en iedereen spreekt er schande van. Er wordt direct actie genomen en zo’n kind bevrijd en in een opvanggezin geplaatst. Ik houd niet van de vergelijking tussen honden en kinderen. Een hond is een hond en geen kind. Maar als het over kansen gaat dan zouden honden net zoveel nieuwe kansen moeten krijgen als kinderen. En dat geldt niet alleen voor honden maar voor alle dieren. Er wordt meer onrecht dan recht gedaan in de relatie tussen mens en dier op deze wereld en het verstomt mijn geluk als ik niet oplet.

Doggy Date Morvan Voie du Tacot 

Achter Doggy Date Morvan zit een diep in mij gewortelde missie: het vergroten van het geluk van honden door ze in alle vrijheid kansen te bieden zichzelf te zijn, volop hondentaal te spreken, tijd te hebben nieuwe omgevingen te besnuffelen, contact te maken met elkaar en met hondeneigenaren die er net zo over denken als ik en in staat zijn alleen op een positieve manier met ze om te gaan. Iets hiervan heeft zich van kinds af aan in mij geworteld en naarmate ik honden en hun gedrag ben gaan bestuderen is die drang tot meer rechten voor honden in de samenleving alleen maar sterker geworden.

Tijdens de laatste Doggy Date ving ik echter geluiden op die mij teleurgesteld hebben en me mijn nachtrust gekost. Menselijke onvrede over de wandeling: té kort, té lang, mensen moeten er lang voor rijden, het zou Saskia’s feestje zijn (ik was inderdaad de slingers vergeten!), er werden teveel foto’s gemaakt onderweg waardoor het wandeltempo te laag lag enz. Kortom, er zijn mensen die anders in het fenomeen Doggy Date staan dan ik. Dat kan. Misschien ben ik niet duidelijk genoeg? Ik probeer het nog maar eens... 

Mijn idee van een Doggy Date is dat er tijdens de wandelingen alle ruimte voor honden moet zijn en dat het in de allereerste plaats om hen gaat en niet om ons, mensen. We stellen onszelf op deze aardbol helaas al genoeg voorop met alle gevolgen vandien. De wandeling liep anders dan gepland door de sneeuw en een boom op de weg, maar honden interesseert het werkelijk niets hoe ver we lopen of waar. Ze zijn instinctief en leven in het moment. Natuurlijk is het leuk als er veel mooie uitzichten zijn en mensen ook genieten van de omgeving en een stevige wandeling, daar houd ik ook van, maar dat is niet het belangrijkste tijdens een Doggy Date Morvan.

Op de hellingen boven Bussy lag onverwacht nog een dik pak sneeuw

Na die wandeling voelde ik me niet goed. Eerlijk gezegd dacht ik dat ik misschien beter een hondenuitlaatdienst kon beginnen dan doorgaan met de groep voor honden en hun eigenaren. Maar waarom eigenlijk? Ik heb geen hond horen klagen! Op een enkele angstige en minder gesocialiseerde hond na liepen ze er allemaal zelfverzekerd en zeer op hun gemak bij, de staarten vrolijk kwispelend en heerlijk snel en alert reagerend op geuren, soortgenoten en andere mensen. Ik hoor ook zeker fijne en positieve geluiden van eigenaren die merken dat hun hond meer zelfvertrouwen en plezier in het leven heeft sinds ze meegaan met de Doggy Dates. De foto’s tonen ook dat de honden gelukkig zijn en dáár gaat het om. Ik wéét het ook wel: ik stel hoge eisen aan het leven in het algemeen en aan andere mensen en de dingen die ik doe. Daar loop ik vaker tegen aan en als ik het dan  even niet meer weet, het stof van de storm nog zand in mijn ogen strooit dan zijn daar Régis, Romeo&Juliette die mij er fijntjes aan herinneren dat hun hondenleven bij mij de moeite waard is en vooral dat er om mij heen heel veel liefde is, vooral midden in de nacht als de kachel te hard knettert. Happy Valentine!